|
Donderdag 25 mei 2006, Hemelvaartdag. Ik ga puppen kijken bij Yolande. Het is lekker weer
en het jonge grut vermaakt zich opperbest in de grote ren buiten. Wat een heerlijk spul is het! Straks gaan we ze 'keuren' en staatsieportretten maken, maar eerst doen we een bakkie. Deetje, Noor en Terra kijken belangstellend toe of we de bijgeleverde koek wel helemaal alleen op kunnen. Goh, zeg ik, ik mis Jouette. Oja, die is boven, ze ligt lekker op bedje. Ach, onze meute-oudstes, zeg ik vertederd, wat herkenbaar, zo is het bij ons ook, da's ook Miloutje d'r favoriete plekkie. Zelfs de manier waarop Jouetteke even later de trap af komt is eender aan die van Milou: rustig, voorzichtig, een beetje zoekend. We hebben het erover hoe goed onze 'ouwetjes' het doen, en dat ze gezien hun leeftijd eigenlijk probleemloos door het leven gaan: Jouette is al 13 en Lou wordt volgende week op 1 juni 12 .... Maar hoe onverwacht het onverwachte kan zijn ondervinden we de volgende dag. 's Ochtends vroeg was er nog niets aan de hand: zoals gewoonlijk ging Loutje als laatste de tuin in voor een plas, at ze braaf haar 'ontbijt-koekje' en keek ze dat van mij uit m'n mond. Ik ben nietsvermoedend naar de winkel gegaan, maar toen Tjalling 's middags kwam zei hij dat Loutje niet in orde was. Ze had niet willen eten, ze had gebraakt, daarna veel gedronken en ook dat was er weer uit gekomen. Nadat ze daarna eerst in een mandje was gaan liggen was ze naar buiten gegaan terwijl het regende: ze hield al niet van natte voeten! Daarna zocht ze de bank op en verhuisde vervolgens naar ons bed boven. Toen ik om half drie thuis kwam, lag ze daar nog. Ik heb haar meegenomen naar beneden en gelijk getemperatuurd: 36,4! veel te laag en de slijmvliezen in haar mond waren bleek. Direkt de dierenarts gebeld, we konden gelijk komen. Inge heeft meteen een buikpunktie gedaan, en die was helder. Toen het bloed getest en ja, alle leverwaardes waren veel te hoog. Op de röntgenfoto zagen we dat de lever sterk vergroot was, en dat zich rond het hart enorm veel vocht had opgehoopt. Toen een echo gemaakt van lever en hart. Het zag er slecht uit, en ook Miloutje verslechterde zienderogen. Ze had het benauwd, haar hartje had het zo zwaar met al dat vocht er omheen. Ze kon geen plekje vinden: liggen, opstaan, liggen. Heel haar lijfje was aan het pompen, het hart zat vreselijk in de verdrukking. Waarschijnlijk heeft ze een lever-tumor gehad die gesprongen is, en was het vocht rond haar hartje deels bloed, want ondanks de toegediende medicijnen kwam haar bloeddruk niet op peil. Ook het acute van eerst niets mankeren en dan dit, versterkte die diagnose. Tjal heeft de winkel op slot gegooid en is ook gekomen. Ze reageerde heel moeizaam, door even het koppie op te tillen. Het was zo verdrietig. We hebben haar moeten laten inslapen, ze was niet te redden. Het was een onvoorstelbare klap, want ze was nooit ziek, zwak of misselijk. We dachten dat ze op haar slofjes de 15 wel zou halen. Ze was ons eerste Petitje, en legde de grondslag voor onze passie voor de Vendéens. Heel bescheiden was ze in onze meute, bijna onopvallend, en dat is juist nu zo opvallend. Mijn god wat missen we haar...... Niet meer wijsneuzerig voor in de auto zitten en met de air van een koningin naar buiten kijken, Niet meer gezellig mee naar de winkel waar ze gewoon los rondliep, altijd pal achter de klanten ging staan, en midden in het pad ging liggen, Niet meer het ingewikkelde 'eerst parkeren, dan plassen'-ritueel, Niet meer dat mooie, typische Petit-koppie en die grappige zeehonden-voorvoeten, Niet meer die slimme schijnbewegingen als ze achterna gezeten werd en uit haar dak ging tijdens een wandeling, Niet meer dat blije gezicht als ze in haar element was op het strand, Niet meer het meute-gezang waarbij ik maar 'bèhhh' hoefde te zeggen zodat Milou begon te joelen en de rest inviel, Niet meer 1 juni 1994 ---------- 26 mei 2006 |
| Hallo pup
Milou is geboren op 1 juni 1994 bij Gerben en Bertie Kamp in het Drente Tiendeveen. Ze was het enige teefje uit een nestje van vijf pupjes. We zijn bijna iedere week even op kraamvisitie geweest, we woonden ook maar een goeie twintig kilometer bij de werpkist vandaan. |
|
|
Ze was de kleinste van het spul, maar buiten dat kon je haar er zo
uit halen met haar een duo-penotti snoetje: links wit en rechts bruin. Tussen alle kereltjes stond ze haar 'mannetje' wel. Ze was als eerste uit de werpkist, en ze kon ook als eerste grommen! |
| Genieten van een zomers zonnetje | 
|
 |
Na een stoeipartijtje in het hoge gras is het tijd om uit te rusten |  |